Elegancja a sprawa wolności. Komunikacyjna wartość dobrego stylu

Jednym z głównych zadań środowisk wolnościowych jest przekonanie ludzi do swoich rozwiązań gospodarczo—społecznych. Na przeszkodzie stoi wiele rzeczy i dyskusje o tym trwają cały czas. Trudno spotkać dyskusję o tym, co uważam za duży mankament środowiska wolnościowego — o wyglądzie. Aksjomat nieruchania, kuc oraz inne, mniej lub bardziej, śmieszne określenia pojawiają się często i są spowodowane według mnie wyglądem i zachowaniem.

Przechodząc do konkretów. Społeczeństwo, nie tylko wolnościowcy, ubiera się słabo. Całkiem możliwe, że wielu ma po prostu gdzieś dobry wygląd. Oczywiście można ignorować swój wygląd, ale nie można ignorować skutków takiego wyglądu.

Mówię tutaj o wartości w komunikacji. Powiedzmy sobie szczerze: kto brzmi lepiej, bardziej wiarygodnie lub poważniej? Człowiek w dresie czy ubrany w ładny garnitur? Dobry, wiarygodny wygląd nie musi też oznaczać tylko garnituru. Człowieka dobrze ubranego słucha się o wiele lepiej, a odpowiednie dobranie stroju podkreśla cechy konkretnego człowieka.

Najwyższy czas porzucić przekonanie, że dobry ubiór jest tylko dla sztywniaków, który mają kij w dupie. Mężczyzna dba o siebie. Niechlujny wygląd nie jest męski. Oczywiście kobiety też powinny ubierać się ładnie. Wolnościowiec w za dużych dżinsach, sportowych butach i jakiejś bluzie nie wygląda na człowieka, który się na czymś zna i w starciu z lepiej ubranym posłem czy innym etatystą przegrywa na starcie. Jest jasne, że eleganckie ubranie daje punkt na starcie. Jest to wymierna wartość komunikacyjna, tak samo w polityce jak i w biznesie.

Po prostu ktoś, kto będzie pokazywał się źle ubrany będzie tylko szkodził ruchowi wolnościowemu.

Nieudane próby…

Trzeba przyznać, że są osoby, które lubią dobrze się ubrać i są takie, które do tego aspirują. Osobiście mam wrażenie, że Ci co próbują być eleganccy to działacze KNP, którzy uważają, że jak JKM chodzi pod muszką to oni powinni chociaż w garniturze. Niestety z tego nie ma nic dobrego, bo nie robią tego sami z siebie tylko trochę na siłę i bez wiedzy. Stąd widoki ludzi, którzy mają 160 cm wzrostu w marynarce na 5 guzików. Zasady elegancji trzeba znać, bo warto. Najgorsze jest jednak robienie tego na siłę.

Trzeba też powiedzieć, że elegancja nie musi kosztować majątku. Są różne sklepy, a także secondhandy gdzie można ubrać się elegancko i nie wydać przy tym paru tysięcy. O ile dobry garnitur kosztuje trochę więcej to już takie rzeczy jak marynarki codzienne, koszule, spodnie (np. chinosy) można kupić w różnych wariantach cenowych.

Co robić?

Nie jestem ekspertem elegancji, nie ubieram się na co dzień bardzo elegancko. Jednak kiedy trzeba, tak, i staram się robić to coraz częściej. Ten tekst nie uczy jak się ubierać, ale wskazuje zalety eleganckiego stylu. Pytanie, które może paść to pytanie o to jak się ubierać, skąd czerpać wiedzę etc. Przede wszystkim polecam następujące teksty:

http://mrvintage.pl/2013/03/jak-zaczac-czyli-10-krokow-wlasnego-stylu.html

http://mrvintage.pl/2011/02/10-najwiekszych-bledow-modowych-polskich-mezczyzn.html

http://mrvintage.pl/2013/01/18-najwiekszych-mitow-mody-meskiej-czesc-1.html

http://mrvintage.pl/2013/01/18-najwiekszych-mitow-mody-meskiej-czesc-2.html

http://milerszyje.pl/jak-zapinac-guziki-w-marynarce.html

http://milerszyje.pl/wystep-w-dzien-dobry-tvn-jak-ubierac-sie-przed-kamera.html

http://mrvintage.pl/2010/08/granatowa-marynarka.html

http://mrvintage.pl/2011/01/gentleman-b-roetzel-pozycja-obowiazkowa.html

http://mrvintage.pl/2013/04/xxl.html

Osobiście dodam, że lubię styl, który nazywa się smart casual. Można sobie w Google Grafika sprawdzić co to takiego. Natomiast teraz wszystkim, którzy chcą godnie reprezentować idee wolności polecam:

• Blog Mr.Vintage, prowadzony przez ciekawego człowieka, który pisze nie tylko o klasycznej elegancji, ale także o modzie codziennej. Na pewno dużo wartościowych rad.

• Blog Szarmanta, bloger—przedsiębiorca pokazuje stricte klasyczną elegancję.

• MillerSzyje.pl — nie pisze zbyt często, ale bardzo przyjemnie się go słucha

Autor: Piotr Ogiński

Nadesłano dla libertarianin.org